Το 2020 ήταν αδιαμφισβήτητα ένα δύσκολο έτος. Η αλήθεια είναι αυτή. Ένας όμως από τους λόγους που έκανε το έτος αυτό δύσκολο είναι το γεγονός ότι κλονίστηκαν βασικά θεμέλια της ανθρωπότητος. Υπαρξιακά ερωτήματα ήρθαν με το έτσι θέλω και δήλωσαν το παρόν τους.
Αυτό ήταν επίσης ένας ακόμη αιφνιδιασμός μαζί με όλους τους άλλους. Το γνωστό Σεξπιρικό ερώτημα να ζει κανείς ή να μη ζει, αλλά και άλλα υπαρξιακά ερωτήματα όπως ποιός είναι ο άνθρωπος, πως είναι οργανωμένη η κοινωνία μας, που πάει ο άνθρωπος και άλλα έδωσαν το παρών τους. Αναγκαστήκαμε χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι να ψάξουμε το πως μάθαμε να ζούμε στην κοινωνία, πως μάθαμε να συνδεόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας, τι έχει αξία την σήμερον ημέρα στην καθημερινότητά μας και ποιες είναι οι σημερινές αξίες της ζωής;
Όλα αυτά είναι θεμέλιοι λίθοι της ζωής που ζούμε σήμερα και με τα γεγονότα του 2020 μπήκανε στο μικροσκόπιο αναπάντεχα και επιβλητικά. Δεν είναι διόλου παράλογο λοιπόν αυτό το βαθύ «σκάψιμο» να δημιουργήσει επίσης βαθιά συναισθήματα αβεβαιότητας, ανασφάλειας και γιατί όχι και φόβου. Η συνειδητοποίηση αυτή είναι δυνατόν να απενοχοποιήσει τα συναισθήματα αυτά και να αφήσει το χώρο που τους αντιστοιχεί μέσα μας να υπάρξει. Και αυτό είναι εντάξει! Θέλει κουράγιο αλλά είναι εντάξει. Είναι μέρος της εξέλιξης. Την εξέλιξης του κόσμου, της ανθρωπότητας.
Ένα είναι βέβαιο, πως εάν η ανθρωπότητα καταφέρει να ξεπεράσει το σοκ ίσως βγει κερδισμένη με αλλαγές που θα καθορίσουν την μετέπειτα ζωή βαθιά και υπαρξιακά!
